Het raakt me

Ik loop haar kamer binnen, een eenpersoonskamer. Midden in de kamer ligt ze op bed. Verder staat er in de kamer een nachtkastje, een tafel en een stoel. Op de tafel staat een grote bos bloemen te pronken in het zonlicht. Ze ziet het niet.

Op het nachtkastje staan foto's. Ze laten een jong gezin zien, vrolijk en gelukkig. De blijdschap op de foto's is een groot contrast met hoe ze nu op bed ligt. Ze ziet de foto's niet, ze ziet de tekening met 'I love mama' niet.

Ze ligt in coma, het gevolg van een verkeersongeluk. Zij op de fiets, een ander op de scooter. Een relatief klein ongeluk met ernstige gevolgen. Een ongeluk in het verkeer, waar ik elke dag aan deelneem. Het raakt me.

Het raakt me dat zij, naar verwachting, nooit meer de oude wordt. Dat dit gelukkige gezin in één moment een gezin is geworden met grote zorgen. De pijn die te lezen is op het gezicht van de partner, het verdriet in de ogen van het kind.

De situatie komt zo dichtbij. Dit zou mij ook kunnen overkomen. Ik zou ook in dat bed kunnen liggen. Het zet me stil bij de ernst van het leven. Hoe het van het ene op het andere moment totaal anders kan zijn. Nu kan ik bewust kiezen wat ik doe en niet doe met mijn tijd. Dat kan zomaar over zijn. Hoe bewust ga ik met die tijd om, nu het nog kan?

Nienke Thoutenhoofd

Thema

Dit artikel valt onder een van onze basis thema's:

Lees meer: