Ze waren pas getrouwd. Zij had een maaltijd gekookt, die ze met smaak hadden gegeten. Ze verwachtte dat hij de maaltijd zou afsluiten met Bijbellezen en gebed. Hij wachtte. ‘Is er geen pap?’ zei hij. ‘Nee’, antwoordde zij, ‘dat hadden wij thuis ook niet altijd.’ ‘Dan ga je dat nu maar maken,’ zei hij. ‘Ik ga niet van tafel voordat ik pap heb gehad. Zodat je voor altijd zult weten dat ik na de warme maaltijd ook pap wil.’ En zij ging. En zij kookte pap.
Het was ruim 50 jaar later dat oma dit aan mij vertelde. Niet om te klagen. Niet uit trots. Maar gewoon, als anekdote. Zo ging dat toen. En, hoewel ik het een bizar voorval vond, kon ik het wel plaatsen. De houding van oma. Haar dienen. Haar zachtmoedigheid.
Zij was de vrouw uit 1 Petrus 3: een zachtmoedige en stille geest, die kostelijk is voor God. De Bijbel met uitleg schrijft hierbij: ‘Een christelijke vrouw hoeft niet op te vallen door kleding, sieraden en haardracht. Haar innerlijk straalt door een rust en vriendelijkheid die nooit vergaan.’
Oma kende ook ‘allerhande tegenspoed en kruis’. Zoals het huwelijksformulier daarover spreekt. Maar oma klaagde niet. Ze was tevreden. Haar innerlijke rust en vriendelijkheid straalden af naar de mensen om haar heen. In mijn ogen was ze bijna een heilige.
Toen kwam haar einde. Haar lichaam werd steeds meer afgebroken. Ze klaagde niet. Ze droeg, en bad om kracht. Op haar sterfbed sprak ze over de ‘vijf nieten van Schortinghuis’ : ‘ik wil niet, ik kan niet, ik weet niet, ik heb niet en ik deug niet’.
‘Onbegrijpelijk’, dacht ik, ‘Oma? Die zo heilig leeft? Als zij al niet wil en niet deugt en niet weet, dan is het voor mij helemaal onbereikbaar.’
Toch niet. Oma had haar zesde ‘niet’ gevonden: ik hoef niet. Dat gaf haar heilige ontspanning. Omdat Hij gezegd had: Mijn genade is u genoeg.
Debora Mensink
