Charlize legde haar hand op haar borstkas. Ze moest Friso zien. Ze moest naar hem toe. Hijgend begon ze de laatste trap te beklimmen. Ze duwde de deur van het trappenhuis open en liep de felverlichte gang in.
De deuren naar de IC waren gesloten. Ze liep naar het loket toe en drukte op het belletje wat erbij stond. Snel veegde ze de nattigheid van haar wangen af en knipperde om nieuwe tranen tegen te houden.
Een vrouw met een hoge paardenstaart nam plaats en duwde het raam opzij. ‘Wat kan ik…’
‘Ik kom voor Friso. Friso de Boer.’
De vrouw fronste haar wenkbrauwen en schudde haar hoofd. ‘Het is…’
‘Ik weet dat het geen bezoekuur is,’ viel Charlize haar in de rede. ‘Maar ik hoopte… Ik… Ik heb ver moeten reizen. En Friso…. Hij is…’
De vrouw lachte meelevend, maar schudde haar hoofd. ‘We maken geen uitzonderingen. U kunt wachten op een van de stoelen aan het begin van de gang. Over een half uur kunt u naar binnen.’
‘Dat kan niet. Dan… dan komen Friso’s ouders vast. En er mogen er niet meer dan twee. En…’
Ze kon de tranen niet langer tegenhouden. In een onophoudelijke stroom begonnen ze omlaag te vloeien.
De deuren van de IC gingen open. De vrouw kwam naar haar toegelopen. Charlize liet zich naar de stoelen leidden. Ze kreeg een papieren doekje in haar handen geduwd. ‘Raap jezelf bij elkaar,’ hoorde ze haar zeggen. ‘Zo kun je je Friso niet bezoeken. Ik zal je tien minuten eerder binnenlaten. Maar… je moet wel rustig zijn.’
04-01-2024
De eerste keer dat Friso en ik een serieus gesprek hadden, was toen hij naar de bios wilde. ‘Die nieuwe Barbie film draait. Ik weet zeker dat het precies iets voor jou is. Laten we erheen gaan.’
Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Het was niet zo dat ik nooit een film keek. Nee, films kijken was voor mij net zoiets als het eten van mijn lievelingskoekjes. Boeken en films vertelden verhalen waarin je je helemaal kon verliezen. Alleen was het zo dat ik ze meestal stiekem keek. Zelfs als ik alleen was. Ik zette het geluid zacht en probeerde mijn geweten te sussen door te zeggen dat het zo erg niet was.
Als ik dan ’s avonds naar bed ging en de vraag boven kwam borrelen hoe ik mijn tijd vandaag door had gebracht en of de Heere dit wel goed zou vinden. Dan nam ik me voor om het nooit meer te doen.
Het mislukte altijd.
Friso praatte wel vaker over de films die hij had gekeken. Maar we hadden dat nog nooit samen gedaan.
‘Fries,’ zei ik. ‘Ik wil liever niet naar de bios.’
Hij keek me grijnzend aan. ‘Je ouders vinden het zeker niet goed?’
‘Nee,’ zei ik. Maar ik durfde niet te zeggen dat, ook wanneer mijn ouders het wel goed zouden vinden, ik nog liever niet wilde gaan.
‘Laten we er dan een op je kamer kijken,’ zei hij. ‘Ik zoek wel een leuke op. Of heb je voorkeur?’
‘Nee, niet echt. Kies jij maar.’
Ik wilde geen film samen kijken. Dat moet je van me aannemen. Maar later bedacht ik me dat het niet veel uitmaakte of ik nu alleen keek of samen.
En toen hadden we samen een nieuwe bezigheid gevonden. Eén die leuk en gezellig was. Maar ook één die mijn geweten vaak liet kloppen.
Toen ik die eerste avond mijn laptop dichtklapte, keek Friso me peinzend aan. ‘Denk jij eigenlijk dat dit goed is?’ vroeg hij zomaar uit het niets.
Ik keek hem aan. Zag achter de lichtjes in zijn ogen, plotseling een vlaag ernst. Ik schudde mijn hoofd.
‘Ik ook niet,’ zei hij. ‘We moeten het maar niet meer doen.’
Toch deden we het.
