Renate Günther is een Duitse mevrouw. Ze schreef het boek Tabu Abtreibung. In dit boek vertelt ze haar verhaal over abortus. Veertig jaar na haar abortus kreeg ze last van pijn en schuldgevoelens. Ze ging op zoek naar andere vrouwen met een vergelijkbaar verhaal, deze verhalen nam ze op in haar boekje. Een aangrijpend boekje.
Haar eigen verhaal is intrigerend. Veertig jaar lang leefde ze er overheen. Er werd gesproken over een klompje cellen en over iets. Er werd ‘iets’ bij haar weggehaald… Toen ze na veertig jaar terugkwam in de stad waar de abortus plaatsvond, kwam alles weer helder boven. Ze had na haar abortus andere kinderen gekregen. Ze besefte toen dat ze eigenlijk nog een kind had. Ze kocht een knuffelbeertje. Dat hangt nu in haar huis, tussen de foto’s van haar andere kinderen. Het waren geen cellen, het was een kind.
Abortus is niet onschuldig. Het gaat niet om slechts weefsel dat weggehaald wordt. Het gaat om leven door God gegeven. Mijn vrouw werkt in het ziekenhuis op de afdeling Neonatologie. Daar vechten ze voor het leven van kinderen. Soms kinderen van 24 weken oud. Als je dan bedenkt dat dat ook de abortusgrens is, dan is dat zó wrang. Een kind met alles erop en eraan.
Goed dat de ‘Week van het leven’ gehouden wordt. Het gesprek over deze dingen is levensbelangrijk. Het gaat om leven dat God geeft. Elk leven telt daarom. Maar tegelijk is dit ook een spiegel voor jou. Hoe ga jij met dit thema om? Bid je ervoor? Bid je ook voor meisjes die ermee te maken krijgen? Bid je om moed voor mensen die zich inzetten om iets te doen aan abortus? Abortus mag nooit wennen.
Dirk-Jan Nijsink
Deze column verscheen eerder in Daniël.
