Binnenkort zie je ze weer gaan. Trekvogels. Fascinerende schepselen. Ieder jaar opnieuw leggen ze duizenden kilometers af om in een zonnig oord te overwinteren. De Noordse stern is qua trekvogels de kampioen die jaarlijks wel tot wel 40.000 kilometer aflegt!
Ik vraag me dan altijd af waarom zo’n vogeltje op een dag besluit om weg te gaan, en die grote reis te beginnen. Hoe weet het dat het tijd is om te gaan, en welke kant moet hij dan op?
Misschien is het bij zo’n vogeltje wel een gevoel, waar je in de Duitse taal een mooi woord voor hebt: fernweh. Het is niet goed te vertalen, het is een gevoel dat lijkt op heimwee, maar waarbij je juist verlangt naar een ver oord.
Straks, wanneer ze tijdens een stormachtige herfst vertrekken, dan heeft zo’n vogel Afrika voor zich liggen. Maar in zekere zin heeft het vogeltje ook Afrika in zich. De Fernweh naar een ver oord trekt haar duizenden kilometers over de aardbol. En als ze aankomt dan is het geen vreemde plaats. Ze komt thuis.
De vakantie is voorbij, het gewone leven breekt weer aan. Vakantieherinneringen doen je misschien soms weer verlangen naar verre oorden. Soms roept een zonnestraaltje of een geur zo’n herinnering op. Je waant je opeens – voor heel even – weer in vakantiesferen.
De reis van jouw en mijn leven gaat ook ergens naar toe. Misschien herken je het gevoel van Fernweh. Verlangen naar een ver oord? Zonnige stranden, prachtige landen? Of is er ook een andere hoop en verwachting in je hart? Een hoop die gegrond is op het geloof in Jezus Christus. Een levende, échte hoop die in ons is als we reizen naar het Vaderland dat voor ons ligt.
Rens van Rossum
